Beste lezer,
Excuus voor de late blog. De laatste tijd ben ik namelijk s'avonds erg druk met mijn eigen boek, want als ik het af heb in September, kan het mogelijk worden uitgegeven. Dat ik natuurlijk spannend, dus veel van mijn energie steek ik nu daar in. Het andere deel van mijn energie gaat natuurlijk naar mijn kat, Charlie, die bezorgde me spontane grijze haren eergisteren...
Ik liep met Charlie buiten net voor de deur. Op dit tijdstip is er geen kip op straat, waar anders altijd auto's rijden. Hij aan zijn halsbandje, en rolriem van 5 meter. Ik dacht even kijken of dat leuk is. Nou en of dat leuk was! Hij had echt plezier, heen en weer lopend en ik kuierde er lekker achteraan. Eenmaal binnen was Charlie het er niet mee eens, en wou weer naar buiten dus ik dacht, waarom ook niet, dus ik weer naar buiten. Eenmaal buiten trekt mijn boef een sprint en knapt zijn halsbandje.
Ik schiet erachteraan, ondertussen zijn naam roepend. Hij keek wel, maar kwam niet. Ik was in volle paniek en rende achter hem aan, zowel hem als mijn vader roepend, die zo doof is als een kwartel, maar dat stellig ontkend. Charlie rende met dikke staart voor me uit, en na drie keer heen en weer te hebben gerend, en ik de wanhoop nabij was, liet Charlie zich plat op de grond zakken en kon ik hem optillen. Nog steeds rennend heb ik hem naar binnen gebracht, en moest toen echt even zitten. Nu ik terug kijk denk ik niet dat hij van me weg wilde, maar wel lekker rennen wou. Kolere mijn arme hart! Ik was/ben nog zo in de greep van paniek! Ik zag het al helemaal gebeuren. Nou Charlie... Wij gaan nóóóóít meer voor de deur lopen!
Groetjes, Silvia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten